نتایج حاصل از تحقیق دانشمندان پاکستانی، سرعت و میزان ترمیم زخم های دیابتی مزمن را بهبود می بخشد
زخم دیابتی یک جراحت یا زخم باز است که در حدود 15% از بیماران دیابتی و معمولا در پای ایجاد می شود. 6% از افرادی که دچار زخم پای دیابتی می شوند به دلیل عفونت یا دیگر مشکلات زخم بستری می شوند.
گاهی ترمیم زخم دیابتی در یکی از مراحل متوقف شده و روش های معمول تاثیری در بهبود آن نمی گذارند. در این شرایط زخم مزمن شده و دارای معمولا دارای ترشحات عفونی و چرک است و درمان آن به سادگی امکان پذیر نیست.
اگر زخم های دیابتی مزمن به موقع درمان نشود، پیشرفت کرده و ممکن است در اثر تخریب استخوان و پیشرفت عفونت، قطع بخشی از اندام ضرورت یابد. از این رو درمان این نوع زخم ها دارای اهمیت زیادی می باشد.
روش های موجود برای درمان زخم های دیابتی
چندین درمان پیشرفته، مانند پوست حاصل از پانسمان آلژینات نقره دار بیو مهندسی شده و سوپر جاذب ها برای ترمیم زخم استفاده می شود. این ها به شکل بانداژهای بالقوه و به عنوان یک بستر امیدوار کننده برای التیام بافت های آسیب دیده مورد استفاده قرار می گیرد. الیاف اصلاح شده می توانند به عنوان داربست های در کنترل انتشار دارو / اکسیژن در یک بازه زمانی طولانی مورد استفاده قرار گیرند که می تواند توسط ساختار فیزیکو شیمیایی نانوالیاف تنظیم شود.
علاوه بر این نشان داده شده است که نانومادیسین در ترکیب با برخی از عوامل تولید کننده هورمون یا اکسیژن می تواند بهبود زخم دیابتی را سرعت بخشد. همچنین، نانوکامپوزیت های حاوی اکسیژن می توانند با تأمین اکسیژن میزان بهبودی زخم های دیابتی مزمن را بهبود بخشند.
نتایج پژوهش محققان پاکستانی روزنه امید برای بیماران دارای زخم های دیابتی مزمن
پركربنات سدیم (SPC) یكی از مواد تولید كننده اکسیژن بر پایه پراكسید است كه برای درمان زخمه ای پوستی مؤثر بوده است. SPC یک نمک محلول در آب است که پراکسید هیدروژن و در نهایت اکسیژن را آزاد می کند.
هنوز هیچ کس اثربخشی این ترکیب در درمان مدل زخم های دیابتی بررسی نکرده است. مطالعه دانشمندان پاکستانی با هدف بررسی ویژگی های درمانی SPC در کاربردهای زخم دیابتی انجام شده است.
در مطالعه پژوهشگران پاکستانی، ماتریس پلیمر PCL مبتنی بر ماتریس زخم نانوالیافی، پر شده با نمک SPC معدنی است که می تواند از نظر شیمیایی اکسیژن را در محل تولید کند.
این مطالعه شامل ارزیابی میزان ماندگاری اکسیژن در پانسمان های آماده شده به مدت حداقل 4 روز و پس از آن ارزیابی اثر بخشی آنها از طریق مطالعات سلولی آزمایشگاهی و آزمایش CAM است. بدین ترتیب ارزیابی پتانسیل رگ زایی و پاسخ ترمیم آنها در زخم های مزمن دیابتی در مدل موش زخم امکان پذیر می گردد